"We worden doorverwezen naar de studentenpsycholoog, maar er is geen plek."

Nora (22) is 4e jaars HBO-V student. Ze is al twee jaar onderdeel van een klankbordgroep in haar studie en zet zich in voor het verbeteren van de opleiding. ‘Ik merk dat we het te weinig hebben over hoe het écht gaat met de student. Pas als we ervoor gaan zitten en in gesprek gaan, komt het naar boven.’

‘Ik zie in mijn omgeving veel hetzelfde probleem, er is onvoldoende of in mindere mate begeleiding, waardoor studenten uitvallen of dreigen te stoppen met de studie. Zo begonnen we met een klas van 20 studenten en zijn er nu nog 6 over. Puur door stages die spaak lopen, niet omdat ze bijvoorbeeld iets anders hadden verwacht.’

‘Dit is ook mijn ervaring. Zo had ik in mijn eerste leerjaar op een zware psychogeriatrische (PG) afdeling binnen enkele weken al verantwoording over 5 van de 16 cliënten. Dit was veel om te dragen en nadat het een covid-19 afdeling werd, ben ik gestopt. Dit heeft gelukkig geen gevolgen gehad voor mijn studie. Ik merk nu pas het contrast met mijn huidige stageplek waar juist zorgvuldig afgewogen wordt waar ik wel of niet klaar voor ben. Ze zijn zich ervan bewust dat ik stagiaire ben.’

Hoe ging jij om met het stoppen van je eerste stage?

‘Doordat ik al eerder in aanraking gekomen ben met soortgelijke uitdagingen, heb ik verschillende coping strategieën geleerd waar ik op terug kan vallen. Als ik niet optimaal in mijn vel zit, op het randje van overspannen, weet ik dat ik de trigger weg moet nemen. Zodra ik dat doe, valt er een last van mijn schouders. Ik merkte alles op de automatische piloot te doen, niet bewust genoeg te zijn en daarmee mezelf voorbij te gaan. Het werd opnieuw prioriteit om die rust te vinden.’

‘Nu heb ik een nieuwe trigger, een krappe planning in combinatie met afstuderen. Het is moeilijk om tijd te vinden om te ontspannen. Ook hierin ben ik niet alleen, mijn hele klas loopt op hun tandvlees. Vorige week barstten twee klasgenoten in tranen uit.’

‘We vragen om handvatten en worden doorverwezen naar de studentenpsycholoog om vervolgens te horen dat deze vol zit. Zo blijven we ermee zitten. Ik weet dat erover praten mij helpt als ik de aangrijpingspunten kwijt ben. Ik maak daarom gebruik van mijn omgeving. Zo is mijn vriend mijn rots in de branding. Echter blijft de problematiek voortvloeien, het is geen oplossing.’

‘Dit is niet waarvoor je je inschrijft bij de opleiding. Als je handvatten krijgt waardoor je om kunt gaan met belastende situaties die elke zorg student treft, heb je mogelijkheden. De rest loopt spaak. Ik hoop in de toekomst te zien dat mentale gezondheid onderdeel is van de opleiding.’